Ooggetuigenverslag

Ooggetuigenverslag

00000 Met de klank van een samenzweerder,

een slangenbezweerder in een film,

en het vrijwel oneindige

vermogen na de dood van zijn moeder,

00001 staarde hij gefascineerd naar het scherm,

negen dagen lang.

“Ik heb misbruik gemaakt

van mijn positie bij de politie

en de verklaring lag in het vertrouwen,

en ligt in een la ergens.

00010 Wel is er de complicatie

van tactiek en strategie,

maar de grimmigheid,

en vooral de schimmigheid

van de civilisatie

is radicaal anders, nietwaar?

00011 Mijn hoogbejaarde grootvader

op de voorste helft van het schip,

voelend naar aardappelen...

Ik verzoek uiterste attentie,

al is het lood om oud ijzer,

want de laatste concrete

vergissing van de vijfentwintig

is onvergeeflijk.”

00100 De fruitplukkers in de gloeiend

hete halogeenzon,

nog geen uur later waren ze

geheel ingesloten door de bewaking.

00101 Er waren ook andere vormen

van begroeiing en besnoeiing,

maar niemand kende die nog.

Het was duidelijk.

Het moment leek gekomen.

00110 De allesdoordringende ogen

van de onschuldige schaapjes,

terwijl haar vingers automatisch

de vereiste bewegingen bleven

uitvoeren,

in overweging nemend de honger...

00111 Maar hij had er nooit werkelijk

de tijd voor genomen,

de strijd opgenomen,

het werd allemaal elektronisch

gereguleerd en verteerd

en verleerd!

01001 De snelheid van zijn reactie,

de snelle greep naar de revolver,

en de merkwaardig juiste intuïtie...

Hij liet de pamfletten rondgaan,

liet zijn mannen rondgaan,

en terwijl ze elkaar de handen drukten

werd al het personeel verwijderd,

en de apparatuur werd

gevangen gezet in de cellen

van de stadsgevangenis.

01010 “We hebben het aangehoord.

Nietwaar, vrienden

en liefste,

en elke poging van zijn kant

mij van kant

te maken zal faliekant

fout lopen, begrepen Johnny?”

01011 “Ik kan u het schip niet

toevertrouwen, mijn vriend”

Niet, niet, niet,

nee, maar de kraaien mogen wel,

is het niet zo, Geronimo.

Ik beschouwde u als

mijn vijand.

Kan ik u niet vertrouwen, dan?

Als ik mijn vijanden

niet eens vertrouwen kan,

waar moet ik dan heen?”

01100 Een ineengedrukte positie

kwam van pas.

Het zelfmoordcommando

glimlachte slechts

in de halogeenzon.

De acceleratie was onbeschrijflijk.

Het kostte de grootste moeite

de opwinding in bedwang

te houden, op dat moment

van heilige lawaaierigheid,

maar alles is nog niet

verloren.

Het koren is nog steeds groen.

01101 De mensen op de

sleutelposities

bij de reutelpolitie

hervatten hun normale werk,

en de bedelaar

zoekt zijn armoe bij elkaar,

maar alles is nog niet verloren,

liefste.

01110 Zijn optreden en woorden

waren automatische reacties.

De dunne sneeuwlaag

op zijn gezicht was een vergissing,

een speling van het lot,

en een toeval van de natuur.

Rubberschoenen,

schokvrije horloges en zo

beschermden de aanwezigen

tegen ernstig letsel,

maar wat waren ze van plan?

01111 De eenvoudigste hypothese

is veelal de juiste,

en slechts een seconde later

ging er iets mis bij een overschakeling.

Tandwielen ratelden

en leidingen reutelden.

De emotionele onevenwichtigheid,

toen de bomen omvielen in de stroom,

verbijsterde de toeschouwers

oorverdovend.

Het was een kwestie van snel

handelen voor de fruitplukkers.

Enkelen leidden persoonlijk

de expeditie.

De meesten participeerden

en deden mee.

10000 Maar toch was het allerminst een-

voudig: de dansers op het

zilveren strand sloegen hun

tamboerijnen tegen de branding,

en Marjolein lachte de hele

nacht lang

10001 achter slot en grendel,

maar over de drempel van de tempel,

Western Avenue, de

omvergeworpen metalen carrosserieën

van vrachtwagens, bussen en auto’s...

Ben niet bang, liefste.

Een enkele wist,

een enkele verpletterende voet...

waanzinnige gedachten.

10010 Plotseling en spoorloos.

Hij wist dat hij zou sterven.

“Vervloekt zijn jullie allemaal!”

schreeuwde hij nog enkele malen.

Uit elkaar gescheurde boeken,

geplunderde restaurants,

loeiende koeien,

geweren,

misdadigers

in uitstekende staat,

met uitstekende staat

van dienst.

10011 Impulsieve vriend, luister naar

het zingen van de motoren

en het zoemen van de leidingen,

vermoeide accordeon.

Ze had lef.

10100 “Je bent alleen maar een

gluiperige, smerige aap

met de smoel van een...”

10101 Ik voelde me belazerd toen ik op

het kale kantoor aankwam.

Niemand gaat er met mijn spullen

vandoor, helemaal niemand,

voel je, liefste?

De sirenes sterven weg.

De stilte valt onder de

gloeiend hete halogeenzon

tussen de houten bureaus,

maar zorg maar dat je morgen

klaar gekomen bent met de rotzooi.

10110 De minuten tikken voorbij

voor de fruitplukkers.

Ik ben blij dat je er bent, vriend,

op je sleutelpositie,

met de snauwende close-up

van eenvoudigweg de

krankzinnigheid van het systeem.

Niets is te verklaren

op deze simpele manier.

De oude dame gaat zich

kennelijk zorgen maken en dat

doet me ontzagwekkend veel

plezier, mensen,

onthou dat.

10111 Die paar jaartjes extra.

De loeiende claxons.

“Ik heb nog nooit in zo’n ding

gereden”, zei de agent.

“Het is verregaand, nietwaar, vriend?

Maar je wilt natuurlijk weten

wie ik ben.

Welnu, dat wil ik ook.

Een populaire misvatting.”

11000 De verpletterende handdruk

van een lang vergeten oude man,

hoe heette hij ook alweer.

‘Het is zo ontzettend serieus bedoeld’,

dacht hij destijds.

Vreemde, verschrikkelijke stormen

beukten en kreukten het schip,

het heilige schip.

Ze zijn perfect gebouwd,

in ieder geval.

Een knappe schooljuf.

11001 Ik kon toch beter opschieten

en schoot ook beter op.

Schoot ook beter op blikjes.

Zoiets kan gebeuren.

Marjolein lachte opnieuw een hele nacht.

11010 Ze zullen het nooit weten,

de broeders in het fort.

De lange klim omhoog begon

reeds lange tijd geleden.

Zijn analyse was juist,

Mijn Anna-Lieze was juist twintig.

Onze analyse leek als een luchtkasteel

zo sterk.

Boodschappenjongens sterven,

maar niet uit.

Misschien willen ze niet.

11011 Zacht kreunen.

11100 De taal van het geld, liefste.

Een blonde reus staat

op de drempel van de tempel,

onnozele hals.

Niemand kon op die afstand missen,

behalve hij.

Niemand, helemaal niemand werd

gewond, laat staan geraakt.

Wellicht was het opzettelijk.

Grootse plannen bestonden toen al.

11101 Lief publiek, lieve gaaien,

lieve papa-gaaien, autoportiers,

garagedeuren, zwoegende

motoren la la la...

Een hoge fontein van gekleurde lichten,

een machtig stuk vuurwerk,

om het uurwerk.

Sjofel opdraaimodel.

11110 Abrupt einde. Verouderd.

Roodborstjes, halogeenzonnen,

tuinplukkers, zwoegende honden

en bewegingloos geworden bomen

dansen.

De poorten van groen ruiken naar vers

brood op woensdagmorgen.

De agent is een vetbuikige zeehond.

“Moge de hemel het u vergeven”,

schreeuwde deze luid luid luid!

Vochtige ogen,

doorgelopen schoenen,

lekkende vulpennen,

allemaal symptomen en symbolen.

Kent u kunstjes?

11111 Abrupt einde.

winter 1969 – 1970