Vergeefse duinwandeling
Zij strandde op wandelpaden,
ik struinde door duinen,
en er was geen vergeving,
geen vergelijk.
Er was geen gedicht.
Ik bekeek wolken,
en eenmaal los van de aarde
hervond ik de vlucht.
Er was geen thuiskomst.
In betonnen meningen bleek
haar bestelling,
haar recept
al vastomschreven
terwijl we het paviljoen
nog moesten betreden.
Er was geen zingeving.
Soms loopt het zo af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten