Bloedserieus
Zoals die oudere neef
mij aanraadde na mijn pleidooi
voor mijn felle passie:
"Graag terug wat werd uitgeleend,
ik meen het serieus,
want er staat vet goede poëzie
midden in deze Playboy!"
De blote mevrouw
op de middenuitvouw, wow,
deels in wit uniform
met nietjes door de tepels,
de kwelling, ik kan niet kiezen,
maagdelijk ongetraind,
en vind ze eh-alletwee mooi.
Een overdadig aanbod,
rechts voor de kijker links,
voor de gebruiker ondersteboven,
zijdelings liggend als een dagblad
voor de provinciaal in mij
die zich willoos afmat.
Ik spil blanke Pleegzuster Bloedwijn
over een lakenwit strafblad,
ongerijmde, pure dichtkunst
voor die dominante madam,
zeker uit Amsterdam
of dan toch de Randstad.
Het wordt de hoogste tijd.
Ik doe het mezelf aan,
en herschik klok en klepels
tot ik alle opgekropte passie
en heel de klerezooi
bloedserieus en welgemeend
over de canapé strooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten