Kan ik hier pinnen?
Bebloede grafzerken. De dood
in ontregelende regelmaat
langs brede lanen richting centrum
op een nalatige namiddag.
Woontorens in ivoor, gestolde
melk in stalen zonlicht.
Mijn handen omklemden het stuur,
snijdende rozenkrans,
tot verdoving die niet hielp.
Gestelpt bloed in linnen.
De stad draaide haar achterwerk
binnen handbereik.
Opgedrongen bedgenoot,
geroutineerd, professioneel.
Onbetaalbare verslaving.
De bars ontvingen me grijnzend.
Schaduwen tussen mij en de zon
joegen me naar binnen.
Ik probeer haar te vergeten,
dat is waarom ik dans, drink
tussen leegstaande kantoren
in dichtbevolkte wijken
die elk mens ontwijkt.
Ik zing, lang volgehouden
zingeving, maar weet beter.
Een wereld verloren door ontwaken.
Haar geur hangt in mijn jas.
Mijn stem noch haar naam
hielden haar tegen of bij zinnen.
"Luister naar de vrouwen,
zij leerden je drinken." Haar woorden,
uitgerekend die onthield ik.
Opengereten voeten in bierglazen
lieten me stoppen en ademhalen.
Een schrootballet in louter foto's.
De stad bleek mijn naam te kennen.
Ik was welkom, mocht aanbetalen.
Ik kon pinnen.
8 maart 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten