Waar ik ben geweest

Waar ik ben geweest

Kom langs,
neem ruim tijd mee.
Ga zitten.
Ik zal je vertellen
waar ik ben geweest,
al zal de taal je afschrikken.

Struiken en bloemen van je broer
en siertegels van je vader
in je wijd open tuin
vertellen hun verhaal.
Elk met veel overtuiging
en de angst vergeten te worden.
Je was trots op hun bewegingen,
die je hen zelf voordeed.

Geen enkele kleur in je behang
werd nieuw geschilderd.
Als je vensters blijven gesloten
en je deuren gebarricadeerd
staat alles open
voor wat in je ontwaakt.

Ik was in de stad
waar ze met zijn allen
hun huizen aan het begraven waren.
Ze vroegen wat ik kwam doen,
en of ik nog stenen nodig had.
Ik moest hen wel achterlaten
om niet te verdrinken in beloftes.
Ik ken mezelf.

Een blinde helderziende
voorspelde mijn verleden.
In elke lijn op mijn vuisten
las ze je naam,
maar die gaf ze niet.
Ze droeg vreemde woorden voor
in een bekende taal,
en wilde mijn handen bewaren
in een glazen fles voor haar raam,
en bijna had ik ze afgestaan
maar ik dacht op tijd aan jou.

Ik heb je fiets hersteld,
ik heb boeken voor je gestolen
en je tuin omgespit,
en nog geloof je me niet.
Moet ik alle wolken overschilderen
met een zonsondergang
eer je beseft dat de nacht wacht
om binnen te komen?

Op de muren de restanten
van waar ik ben geweest.
Ik heb er niets van geleerd,
maar dit is een gevangenis,
samen komen we er uit.

5 november 1974