Geen hou
Beelden struikelen opwaartsen omarmen het niets;
ontwortelde dromen
drijven naar boven
en verwelken.
Mijn ziel viel uit mijn handen
en brak aan mijn voeten
in een hagel van glas,
en zonder hoop op heling.
Ik doorzoek de scherven;
een glassplinter
onttrekt bloed
aan mijn wijsvinger.
Het zijn alleen scherven,
meer niet,
alleen scherven.
Ik lees de splinters
als theebladeren
en raak ontletterd.
Nu oud genoeg
om niet meer te hoeven hopen:
weer een zorg minder.
Dat niet alleen,
er is geen houvast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten