De tekstballon

De tekstballon

Vul in:
Hondenkoekjes op het glazen
of stenen schaaltje
in de stadsbus.
Ik zie:
ogen, diep, eindeloos, mateloos,
open ramen.
Ik  hoor:
"Nee, stel je voor, zeg, hé.
Ik kan toch niet..."

Donderen en verwonderen.
Regen bulkt door luchtbellen
vol fijnstof.
Bliksemschichten schieten van onderen
naar boven,
schrijven wolkengraffiti.
Mensenogen dragen water
in twee naar de zee
en de zee
kolkt.

Overal gesloten ramen
en ik ben een steen.
Ik druip dromerig als kaarsvet van de koude bus
als die nog maar net gestopt is
en verdwijn slurpend
                     in de goot.

Lees:
Als ik dood ben, ben ik niet meer.
Daarom leef ik, beleef ik, lees ik
het donderen, de plensbui
als een
tekstballon.

28 januari 2015