Op de hereniging
De rouw al minder rauw.
Twee borden dekken
overkomt haar niet meer.
Nog draagt zij
zijn ring naast de hare -
hij is er niet meer.
Gestript tot het minimale,
niets is nog eigen,
van huis naar thuis naar tehuis.
Zij kiest als code bij de deur
hun trouwjaar
maar dat geeft geen toegang -
ontheiliging door beveiliging,
en haar man helpt haar niet meer.
Elke kille nacht
koelt die benige hand
haar voorhoofd
met troostende amnesie -
haar man is er vaak niet meer.
Ik kende haar,
zij mij niet meer.
Zij ontmoet alleen nog vreemden -
ook ik ben er niet meer.
Zij vergat dat zij rekende
op de hereniging -
daar waar iedereen terugkeert
tot ongeboren stof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten