Elegie voor een evenknie

Elegie voor een evenknie

Ik herken
het gekortwiekte
in je vleugelslag,
het gesnoeide
in je taal.

Jij leerde overleven.
Terwijl sterken sneuvelden
en slimmen vereenzaamden
paste jij je aan.
Ik herken die ijking,
verrijking
na wat voorbij ging.

Ik herken die verstilling.
Je poetste en verhardde
je schild tot het glom,
weerkaatste,
aan de rand van de kudde
buiten het daglicht.

Jij die het laatst lacht,
ik herken de adelaarsblik,
die afgebeten aandacht,
aanklacht,
buiten het spotlicht.

Ik herken het
en dat werkt,
sterkt.

12 januari 2015
(voor een adelaar)