De vos spreekt
Een vlucht woorden
strijkt neer.
Een avondzon
van weemoed
op blanco bladzijden,
een engel in vrije val,
ongedoofd
in een strofe.
Een onvoltooid,
ongeboren kind,
bloedend en
niet bedoeld
voor deze wereld.
Het leven nam een foto
en niets werd ouder.
Het gezin mijn religie,
mijn thuis en
daarbuiten wacht een woud
vol jagers.
Wat zegt de vos:
"Omheiningen,
daar lach ik om.
Ik zorg voor mijn nest,
jij voor het jouwe."
Dit verdween niet
achter een horizon.
Dit werd horizon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten