Atlas en de lege rugzak
Geen zorgen,mijn pad zoekt zijn weg
over rozendoornen,
spiegelglasscherven en kruishoutsplinters.
De aarde is niet van mij,
ik ben van de aarde
en heb geen waarde en statiegeld:
lever mij niet in.
Mijn schouders eronder -
dat was geen keuze,
toen ik in de spiegel staarde en terugkeek:
iets wat op mijn rug leek
kromde zich en brak.
Niet het woord maar de stem verstomde,
en de rede verdwaalde.
Geen zorgen,
een lege rugzak:
moest dat ooit kunnen
zou ik het mij niet gunnen:
belast, beladen,
gebocheld en gebogen,
onderscheiden mijn ogen
mijn schuifelende voeten
op dit leegbloedende pad.
Zoals ik al loog:
geen zorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten