Proost
Hij verloor haar
in hun afgeloste huis.
De keuken galmt, de hal echoot
haar afwezigheid
en aan de muren
beperken fotolijsten
hun verleden tijd.
Hij ontvlucht het
sinds het hem opsloot.
Dit is het komen en gaan
van herinneringen,
meer niet.
Zij verdween ook uit de tuin.
Als haar feestdagen
komen rozen en aardbeien
jaarlijks terug
zonder haar groene handen.
Hij schoffelt en snoeit
vergeefs wat in hem groeit.
Komen en gaan, meer niet.
Hij volgt stuurloos de navigatie,
mist haar commentaar
en afslagen.
Hij parkeert
bij het pannenkoekenhuis
waar zij ook ontbreekt.
Hij weet het,
kust en nipt aan zijn kopstoot.
Zijn ogen volgen de jongedame
die hem bediende,
zijn hart niet.
De spiegels blijven leeg,
hoe lang hij ook kijkt.
Klanten komen en gaan,
meer niet.
Die hij kent of herkent
negeert hij.
Na de vierde consumptie
vindt hij haar
op de lege kruk naast zich.
Hij heft zijn glas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten