Menselijke resten
De stem zocht houvast
in de tekst
waaraan ik nipte.
Bij vaker lezen
raak ik afwezig
en kiemt zaad
tot ontknoping.
Ik vind menselijke resten
ín elk woord dat nog
herkomst zoekt
bij nader inzien.
Haar kus kwam niet
over haar lippen,
haar blik miste mij.
Buiten de grip
van eb en vloed
stokte haar tirade
in ijdel gebeitel.
Haar hunkering bleef
een ongevuld bed.
Na afloop
bleek alles kleiner,
ook het inzicht.
In de staande receptie
na de vernissage bedwong ik,
afgerichte, zindelijke aap,
op ontregelende ooghoogte
naast melkwitte lampenschotels,
hoepelrokken met petticoats,
de impuls tot inkijk.
1 februari 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten